Het gaat steeds beter met mijn been, de wondroos gaat goed, maar toch… gisteren ‘s ochtends deed het toch weer wat pijn toen ik de trap afging, en ik bedacht me dat ik de dag ervoor toch wat druk was geweest op het werk, toch meer heen en weer had gelopen als eerder, erg makkelijk te doen als je geen last meer hebt… Op mijn werk toch even mijn broek naar beneden om te kijken (ja, natuurlijk op het toilet) en toch weer een klein beetje rood. Dan toch maar even streng voor mezelf zijn: Met de lift een verdieping naar beneden, en een rolstoel opgehaald (Het voordeel van het werken in een verzorgingshuis, er staan op alle afdelingen en verdiepingen rolstoelen van de rolstoelpool) en de rest van de dag en vandaag ook rond gecrossed op 4 wielen door de gang heen. Niet strikt rolstoel gebonden, het scherm van de koffiemachine is niet te lezen onder die hoek, en een papierstoring uit een printer halen lukt zo zittend ook niet, maar toch: zoveel mogelijk rust.
Al is de rust ook relatief. Een collega die zegt “komt u maar mee meneer, er is leuke muziek in de zaal"… 4 collega’s die, onafhankelijk van elkaar aanbieden om me, bij het wachten op de lift, te helpen…. door te duwen…. de trappen af…. Fijne collega’s!
En ik merk ook: het helpt, die rust. Dus ik hou het nog maar even vol, mezelf er streng toe dwingend… gewoon een keer verstandig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten