Over religie

Ik ben van oorsprong opgevoed zonder geloof. Ik vond de film Jesus Christ Superstar wel erg goed, maar vooral door de muziek. Kerst was altijd al een erg leuke tijd, ook weer met leuke muziek.. Maar over geloof dacht ik toch altijd "ik geloof wel als ik bewijs zie dat er een God bestaat"

Aan de andere kant heb ik door onder andere een klasgenoot wel een zeker respect geleerd te hebben, maar hij had er ook echt last van, vond het echt vervelend, als iemand vloekte. Hij was een van de weinige vrienden die ik had, dus was voor mij erg simpel: niet vloeken, want hij vond dat vervelend.

Dat is altijd wel een rode draad geweest: ik geloofde zelf niet, maar als anderen geloofden, leuk voor ze, en vooral niet vloeken of zo als ze dat vervelend vonden.

Toen kreeg ik een vriendin die wel geloofd. Het respect was simpel, en ik ging ook af en toe mee naar de kerk (zonder snurken of lachen!) maar toch bleef ik het zeggen: ik geloof zelf niet, maar ik ondervind wel een zekere rust in de kerk en in de dienst.

We zijn nu bezig met onze bruiloft. Het burgelijk huwelijk zal met alleen de getuigen zijn, en de oma en een oom van Jantine, waarbij de het kerkelijk huwelijk groter doen. En dus hebben we al een paar gesprekken met de dominee gehad.

En toen kwamen de vragen, over mijn geloof, over de inzegening, over de belofte.... Bij god of niet?  En toen moest ik toch gaan nadenken, ging ik toch nadenken, peinzen.

Vorig jaar.. Ruim een jaar geleden.... Mijn lief kreeg een miskraam, mijn lief bleek zwanger te zijn en ze kreeg een miskraam.
Ik heb gehuild, ik heb gescholden, ik heb gevloekt... Maar ook: ik heb hele scheldkanonnades geroepen, in mijn hoofd, tegen god... Dat hij ons dat aandeed, die pijn van dat verlies, dat verdriet.  Gehuild, gescholden, gevloekt, in mijn hoofd, in de auto of in bed... Tegen God.... Tegen God waarin ik nooit geloofde....en nog bijna een jaar volhield dat ik niet geloofde, maar ervoor open stond, en respecteerde dat anderen wel geloofden...

En pas de laatste weken komt bij mij de realisatie.... Hoe kan ik zeggen dat ik niet geloof, als ik wel discussies heb met God (eenzijdige discussies maar toch), en scheld... Ik kwam tot de realisatie. Dat er toch wel een geloof is...apart geuit... Misschien verkeerd geuit.... Maar toch....

Verwarrend.....

The Loyal Reader Award

Thanks to Alynia I received the great award thought out by Merbear:  the Loyal Reader Award. Thank you darling! The idea of this award is:

This award is given to the faithful and loyal readers who rarely miss a post. True through thick and thin, they are there to lend a supportive word or a cyber hug. The Loyal Reader Award was created to show that you really do treasure each and every individual relationship formed here on Wordpress. Hmmmm, a slight hitch there, my blog is on Blogger, not on Wordpres but I was sent the award... .

The rules are simple, because simple is good.

1. Display the award on your blog. check

2. Thank the person who sent it to you.check

3. Answer a rhetorical question of the authors choosing. 

The question asked was: Isn't the weather lovely? 
There's some dark dark clouds, heavy winds... Yes, it certainly is lovely to watch from inside, nice and cozy... :-) 

4. Send on the award to everyone you consider a loyal reader.

Well, my most loyal reader is Alynia but to give the award right back feels weird... So I am sorry but I think the bucks stops with me here... 

Circle of life

Regelmatig neem ik een andere route vanaf mijn werk. Ik weet, a-typisch voor een autist, maar ik hou daarbij van afwisseling. Een tijdje terug vond ik er een provinciale weg bij, wel wat om maar een mooie route: vanaf Arnhem waar ik normaal de snelweg op ging een stukje door naar het noorden, en dan de weg langs Schaarsbergen door / langs de hoge veluwe.  Mooie beboste omgeving,  mooie heide en algemeen gewoon mooi!  

Daarbij kwam ik ook regelmatig langs een bordje: "Natuurbegraafplaats Heidepol". Ik was er al een tijdje door geintrigeerd, ik wist niet eens wat me erbij voor moest stellen, en toen we laatst een keer over die weg terug naar huis gingen vroeg ik mijn lief: heb je bezwaar om daar even heen te gaan?

We konden er gewoon naartoe, en rustig rondlopen. Een natuurgebied, aan de Veluwe, een stuk bos, een stuk weiland, een stukje heide, en een paar simpele gebouwen. Een boskapel. Geen grafstenen, maar kleine gedenktekens. Niet zichtbaar waar precies mensen begraven liggen, maar men word een met de natuur, de 'circle of life'. 

Het was erg apart om daar rond te lopen, maar vooral erg mooi en ontspannend, we werden er allebei heel rustig van. 

En, wat toch ook wel belangrijk is (al zijn we allebei niet van plan om de komende 300 jaar te overlijden) we hebben het wel een keer over de dood, en begravenissen en zo gehad. Opvallend was wel dat het moeilijker leek om erover te praten toen we daar weg waren en weer in de auto zaten...

Vanmiddag is daar een open dag en gaan we mogelijk nog even terug, om er meer over te leren. 

Ich bin KEIN Aspie!

Sinds 2001 heb ik mijn 'labeltje', de diagnose "het syndroom van Asperger". Althans,  tot een paar weken geleden.... Op 18 mei 2013 is de DSM-5 gepubliceerd, de 'Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders'. 

En vanaf DSM versie 5 bestaat de diagnose 'syndroom van Asperger' niet meer, en is er alleen nog maar 'Autism Spectrum Disorder'. 

En dat doen ze dan autisten aan... Die niet tegen verandering kunnen... 

Flauw, en ik kan meestal toch best veel hebben....en toch had ik het er wel even moeilijk mee merkte ik.... Zat er wel even mee... Maar ja, uiteindelijk maakt het weinig uit, weet ik ook wel. 

End of an era

k zal een jaar of 8 zijn geweest, maximaal... mijn herinneringen uit die tijd zijn niet heel erg goed maar klopt denk ik redelijk. Mijn vader zette een paar platen die hij had liggen over op cassettebandjes. Die bandjes heb ik helemaal kapot gedraaid, eindeloos dezelfde bandjes spelend.
Die bandjes hebben mijn muzieksmaak erg beïnvloed, ik ben vooral dol op Ierse en Celtische folk muziek, ik luister wel eens naar andere soorten muziek, maar toch was en is nog steeds er altijd die rode draad.


Die platen, die bandjes waren van de Dubliners.

Helaas ben ik maar een keer naar een concert van ze geweest, met mijn beste vrienden, een openair concert, op een marktplein in België, erg gezellig en een super sfeer.

Ik heb stapels CD's van de Dubliners, en een aantal DVD's. Altijd weer dacht ik: "Ik moet nog een keer naar een concert, is gaaf" maar het kwam er niet van, zo vaak kwamen ze niet naar Nederland en om er nu voor naar Duitsland of Ierland te reizen...

Luke Kelly is overleden nog 'voor mijn tijd', altijd voor de tijd dat ik fan ben, in 1984.
In 2008 overleed Ronnie Drew, en dat kwam als een fikse klap..
Vorig jaar overleed Barny McKenna...

En dan heb je een programma gedownload ter ere van 50 jaar The Dubliners... kom ik er als (dacht ik) grote fan achter dat ze met pensioen zijn sinds eind 2012... en dat nieuws heb ik gemist... >snik<