Het is maandagavond, kwart voor elf, ik moet gaan slapen maar kan de slaap niet vatten... De reden is erg leuk maar toch wel spannend: morgenmiddag hebben we, mijn vriendin en ik, een acceptatiegesprek voor onze woning. Als het goed is weten we morgen of we daar in Rhenen gaan wonen... Gaan samenwonen...
Een prachtige woning, delen met mijn prachtige, lieve vriendin, mijn meisje. Dolgelukkig maar toch ook spannend. Geen twijfel dat het goed zal gaan, niet echt... Maar toch wel nerveus, verstandelijk weet ik het: we zullen wel eens ruzie krijgen, het goedmaken. Verstandelijk weet ik ook dat die kans met samen wonen groter word, toch meer samen, al kan dat bijna niet. Inderdaad, wel nerveus. Ook nerveus vanwege de rode draad: verandering. Ik ben erg slecht in veranderingen, maar het is er wel tijd voor. Waar ik nu zit ben ik zo'n beetje 'uitgegroeid', tijd voor de volgende stap. Een goede stap.
Het voelt bovenal, boven alle zenuwen vooral goed, daar wil ik heel duidelijk over zijn. Al vanaf dag een voelt het goed. Comfortabel, bekend, alsof we elkaar al jaren kenden maar er niet eerder aan toe waren gekomen om te ontmoeten. En zo voelt het nog steeds.
Het voelt bovenal, boven zenuwen, nervositeit inderdaad goed, juist. We gaan ervoor!
Zonet nog een keer, de zoveelste keer het lijstje met benodigde documenten door genomen, alles ligt klaar, morgen even copieren, en dan in de loop van de middag naar Rhenen. Spannend, maar goed. Zo toch proberen de slaap te vatten, morgen weer vroeg op.
