Ik ben van oorsprong opgevoed zonder geloof. Ik vond de film Jesus Christ Superstar wel erg goed, maar vooral door de muziek. Kerst was altijd al een erg leuke tijd, ook weer met leuke muziek.. Maar over geloof dacht ik toch altijd "ik geloof wel als ik bewijs zie dat er een God bestaat"
Aan de andere kant heb ik door onder andere een klasgenoot wel een zeker respect geleerd te hebben, maar hij had er ook echt last van, vond het echt vervelend, als iemand vloekte. Hij was een van de weinige vrienden die ik had, dus was voor mij erg simpel: niet vloeken, want hij vond dat vervelend.
Dat is altijd wel een rode draad geweest: ik geloofde zelf niet, maar als anderen geloofden, leuk voor ze, en vooral niet vloeken of zo als ze dat vervelend vonden.
Toen kreeg ik een vriendin die wel geloofd. Het respect was simpel, en ik ging ook af en toe mee naar de kerk (zonder snurken of lachen!) maar toch bleef ik het zeggen: ik geloof zelf niet, maar ik ondervind wel een zekere rust in de kerk en in de dienst.
We zijn nu bezig met onze bruiloft. Het burgelijk huwelijk zal met alleen de getuigen zijn, en de oma en een oom van Jantine, waarbij de het kerkelijk huwelijk groter doen. En dus hebben we al een paar gesprekken met de dominee gehad.
En toen kwamen de vragen, over mijn geloof, over de inzegening, over de belofte.... Bij god of niet? En toen moest ik toch gaan nadenken, ging ik toch nadenken, peinzen.
Vorig jaar.. Ruim een jaar geleden.... Mijn lief kreeg een miskraam, mijn lief bleek zwanger te zijn en ze kreeg een miskraam.
Ik heb gehuild, ik heb gescholden, ik heb gevloekt... Maar ook: ik heb hele scheldkanonnades geroepen, in mijn hoofd, tegen god... Dat hij ons dat aandeed, die pijn van dat verlies, dat verdriet. Gehuild, gescholden, gevloekt, in mijn hoofd, in de auto of in bed... Tegen God.... Tegen God waarin ik nooit geloofde....en nog bijna een jaar volhield dat ik niet geloofde, maar ervoor open stond, en respecteerde dat anderen wel geloofden...
En pas de laatste weken komt bij mij de realisatie.... Hoe kan ik zeggen dat ik niet geloof, als ik wel discussies heb met God (eenzijdige discussies maar toch), en scheld... Ik kwam tot de realisatie. Dat er toch wel een geloof is...apart geuit... Misschien verkeerd geuit.... Maar toch....
Verwarrend.....
