European Championships Archery 2012

Het is een zwaar weekend geweest, dit afgelopen weekend.  Zaterdag ochtend om 5 uur opstaan om op tijd te kunnen vertrekken, om 5:45 in de auto op weg naar Amsterdam waar ik de auto bij de parkeerplaats bij het Amsterdamse Bos plaatste en met een bus naar het olympisch stadion.  Rond 8 uur verzamelden alle vrijwilligers met lekkere koffie, Bastogne koeken en veel geklets.  Na een tijdje werden de T-shirts, regenjacks, buttons, lunchbonnen en tombolatickets uitgedeeld en werd het vrijwilligers werk besproken, waarna we aan het werk konden: Het Olympisch Stadion moest klaar gemaakt worden voor het Europees Kampioenschat!
Eerst hekken neerzetten op de achterlijn, bij binnenkomst aan de rechterkant van het stadion.  Een lange rij over de hele breedte van het stadion met betonblokken verzwaard en vervolgens met houten platen eroverheen aan de schietbaan kant, als achterwand voor de schietbaan.  Verder nog de bokken klaar zetten, en de doelpakken erop voor alle 48 banen klaar zetten, toilet gelegenheden, etc. 
Tegen 17 uur was het genoeg voor het stadion, en vertrokken we naar het oefenveld op 10 minuten lopen van het stadion af, om daar de boel klaar te gaan zetten.  Er moesten tenten opgezet worden, een groot pijlennet opgehangen, en spullen klaar gezet worden voor de onofficiële trainingen op zondag.  Het viel nog even tegen dat we niet meteen terecht kon, al was een tijdje rust in het gras ook wel erg lekker!  Toen we konden gingen we bezig en werkten tot na 20 uur om de baan zover mogelijk af te krijgen voor de sporters die op zondag vanaf 10 uur welkom waren op de oefenbaan.
Die avond had ik een verjaardagsfeest, in Zaandam waar ik gelukkig kon blijven slapen, zodat ik niet nog even op en neer naar Arnhem moest vanaf Amsterdam.  Op zondag, lekker iets later, om 7 uur onderweg weer naar het Amsterdamse bos om mijn auto weer gratis te parkeren en weer op naar het stadion.
Daar aangekomen kreeg ik bij de poort te horen dat alle vrijwilligers naar het oefenveld moesten om alles af te maken, maar binnen kreeg ik (Tot mijn opluchting) te horen dat er nog wat vrijwilligers nodig waren om bij het stadion te blijven.  Er kwamen bussen aan met de verschillende schutters, en ze moesten naar het oefenveld begeleid worden, de weg gewezen.  Toch iets anders als het harde sjouw en bouw werk, en leuk om ze te verwelkomen en helpen.
Gedurende de dag bleek dat er nog meer logistieke werkzaamheden nodig waren en effectief heb ik dat het grootste deel van de dag blijven doen, schutters naar bussen begeleiden, schutters van bussen naar stadion en oefenveld wijzen, managers in een bus verzamelen, etc.  Tussendoor nog wel wat andere werkzaamheden gedaan maar al met al een nog steeds vermoeiende maar toch rustigere dag gehad, waarbij mijn werk met de bussen wel erg op prijs gesteld werd!
Ergens vind ik het erg jammer dat ik niet de hele week kan blijven, ik heb nu nog geen pijl zien schieten, maar gezien hoe moe ik gisteravond en nog een beetje was is het ook wel erg prettig om nog een aantal dagen gewoon werk te doen.  Zaterdag in ieder geval nog een dag als vrijwilliger aanwezig.  Daar kijk ik heel erg naar uit: Die dag sta ik op het rooster bij ‘wedstrijdzaken’ en die dag worden de finales geschoten! En misschien ga ik bijvoorbeeld vrijdag toch nog… als vrijwilliger… of als bezoeker.  Het is toch wel een uniek evenement om mee te maken, en om deel ervan uit te maken.
Zondag middag heb ik toch nog even uitgeroepen, staande in mijn blauwe vrijwilligersuniform: “Ik zoek een vrijwilliger!”:   Ik wilde toch nog een foto voor mijn blog.



Het was leuker geweest om er een bij de doelpakken te maken maar ach, het is beter als niets.  Ik kan tevreden terug kijken op een super weekend, en tussendoor via Facebook en hopelijk nog op TV genieten van de resultaten van dat werk. 

Een weekend ook met prachtig weer!  Zaterdag toch enigszins verbrand door de zon terwijl in een briesje op het veld aan het werk waren, zondag ochtend wel wat regen zodat we de regenjacks nog gebruikt hebben, maar daarna toch weer zonnig weer!

Oh! En dan op de valreep nog goed nieuws: Sinds woensdag mijn antibiotica op is was ik wel even nerveus over de wondroos aan mijn been, maar ik heb geen enkele last meer, en gezien de afstanden die ik het weekend gelopen en gerend heb is het wel duidelijk:  Mijn lichaam, de antibiotica en ik hebben de strijd gewonnen! 

Allegaartje

Een blog van een paar dagen, want heb even niet gepost. 

Zaterdag heb ik weer eens geschoten, niet erg lang, erg veel, want ik blijf nog voorzichtig met het heen en weer lopen…en het ging beroerd, omdat het te lang is geweest…maar toch was het weer eens leuk! Ik moet het ritme er toch weer in krijgen of ik word nooit zo goed als deze kerel:

 

En zaterdag avond ben ik even op bezoek geweest bij de ‘in-laws’ (Ik weet dat dat pas correct is na trouwen maar vooruit). Iets afgeven dat deze week meegenomen wordt als zij naar mijn lief gaan, en gewoon even gezellig op de koffie.  Ook ‘s avonds nog even contact gehad via Skype met mijn lief, met ons allen, haar ouders, zij, de hond en ik. Altijd gezellig, al blijft het jammer dat de internetverbinding in Brighton niet zo goed is, waardoor we video meestal toch maar uit laten…

Qua gezondheid gaat het een stuk beter, ik merk net dat mijn enkel opeens ook dun is.  Er zat een soort bult rond dat ronde bot aan de zijkant van de enkel, maar dat is nu opeens ingevallen, was gisterochtend nog niet.  Ook heb ik al bijna een week geen last meer… maar ik houd de rolstoel op het werk nog maar even aan, om de rust erin te houden.

Voor de ‘omgekeerde heimwee’, het missen van mijn lief helpt een ding toch wel een beetje, comfort food.  Ik probeer het te beperken en dat lukt ook goed,  nog geen chocoladerepen, koekjes, snoep en dergelijken genomen de afgelopen weken.  Maar, vandaag toch maar wel iets lekkers genomen:  Chocolademelk, met een klein scheutje Baileys, een flinke dot slagroom erop, en daarop kaneel.  Zie foto:

Nog een paar dagen en dan is het alweer weekend, en HET weekend, het eerste weekend als vrijwilliger bij het EK Archery! Ik kijk er erg naar uit, al word om 8 uur aanwezig zijn in Amsterdam nog leuk. Het zal een zwaar weekend, maar zeker een unieke ervaring!

Nieuwe speeltjes!

Nou ja, het zijn geen speeltjes, maar ja, de titel spreekt me aan.  Van de week heb ik via BespaarBazaar.nl een energiemeter besteld, waarmee ik kan meten wat apparaten aan stroom verbruiken.  We hopen op den duur te gaan samenwonen, ik ben al aan het zoeken naar een huisje (Ik moet in principe voor 10 december iets vinden) maar ik werd er laatst op gewezen dat ik niet zou weten wat onder andere stroom kost.  Nu ben ik de verschillende apparaten langs aan het lopen om ze op te meten, per 24 uur (Zoals de koelkast)  of per gebruik (zoals de wasmachine en de droger).  Tot nog toe moet ik toegeven dat mijn ouders gelijk hadden, ik had verbruik, en de kosten ervan, te hoog begroot.  Alleen de lampen kan ik nog niet mee nemen in het meten, omdat die niet in een stopcontact gaan.  Het is in ieder geval een leuk ding, en erg nuttig!

En ik noemde hem net al: De droger.  Waar ik nu zit heb ik een droger van het RIBW, echter die was de afgelopen 6 weken kapot, en moest vervangen worden. Een voordeel van hier zitten is dat het vervangen mij geen geld kost, het nadeel is dat het door bureaucratie inderdaad langer duurt, en dat er mensen in mijn appartement moeten komen om hem te plaatsen, maar het is nu goed gegaan en netjes gegaan, dus vanaf vandaag heb ik weer een wasdroger!  Ik weet, het kost energie en geeft slijtage aan de kleding, maar het is toch praktischer als kleding over alle verwarmingen en de railing van het douchegordijn heen hangen.

Rolling along

Het gaat steeds beter met mijn been, de wondroos gaat goed, maar toch… gisteren ‘s ochtends deed het toch weer wat pijn toen ik de trap afging, en ik bedacht me dat ik de dag ervoor toch wat druk was geweest op het werk, toch meer heen en weer had gelopen als eerder, erg makkelijk te doen als je geen last meer hebt… Op mijn werk toch even mijn broek naar beneden om te kijken (ja, natuurlijk op het toilet) en toch weer een klein beetje rood. Dan toch maar even streng voor mezelf zijn: Met de lift een verdieping naar beneden, en een rolstoel opgehaald (Het voordeel van het werken in een verzorgingshuis, er staan op alle afdelingen en verdiepingen rolstoelen van de rolstoelpool) en de rest van de dag en vandaag ook rond gecrossed op 4 wielen door de gang heen.  Niet strikt rolstoel gebonden, het scherm van de koffiemachine is niet te lezen onder die hoek, en een papierstoring uit een printer halen lukt zo zittend ook niet, maar toch: zoveel mogelijk rust.

Al is de rust ook relatief.  Een collega die zegt “komt u maar mee meneer, er is leuke muziek in de zaal"… 4 collega’s die, onafhankelijk van elkaar aanbieden om me, bij het wachten op de lift, te helpen….  door te duwen…. de trappen af….  Fijne collega’s! 

En ik merk ook:  het helpt, die rust.  Dus ik hou het nog maar even vol, mezelf er streng toe dwingend…  gewoon een keer verstandig zijn. 

 

Briefje onder de deur

Ik ben (Binnenkort al 10 jaar) werkzaam als systeembeheerder in een verzorgingshuis. In die hoedanigheid kom ik zo af en toe leuke, verrassende of, soms, trieste situaties en meldingen tegen. Om die te bewaren, en te onthouden voor de toekomst wil ik deze ook hier wegschrijven, met hun eigen label.

Een flink aantal jaar geleden alweer kwam ik op een dag op mijn werk, gewoon de sleutels ophalen bij de receptie en naar boven naar mijn kantoor.  Ik doe de deur open, en er ligt een briefje op de grond, vlak achter de deur, die onder de deur door is geschoven. Na het lezen van het briefje ging ik op mijn bureaustoel zitten en heb nog een behoorlijke tijd zo gezeten, op mijn stoel, starend naar het briefje dat voor me op mijn bureau lag, lezend en mezelf verbazend.

Op het briefje stond:

"Hij doet het niet"

Dat was alles wat er stond.  Geen naam, geen afzender, niet wat het niet doet, niet wat die dan niet doet.  Alleen maar dat ene zinnetje, die vier woorden.  Ik heb het briefje naast me opgehangen en ben aan het werk gegaan, maar die melding... ik heb er nooit meer iets over gehoord, geen indicatie van wie die toen is geweest.  En nog steeds vraag ik me af...............

Heimwee en boogschieten

Zo af en toe blijven emoties toch een vreemd iets.  Mijn lief is op stage naar Engeland, en blijft een paar maanden weg.  Zij heeft last van heimwee, 'homesick', het verlangen naar en het missen van thuis. 

Ik daarentegen ben gewoon thuis, ben niet in een 'ver' land... en toch voelt het als heimwee wat ik heb.  ik mis haar, maar ook haar aanwezigheid.  Mijn huisje voelt niet meer volledig als 'mijn huis', want een redelijk aantal dagen per week was zij bij me, en was het ons huis, en dat ontbreekt nu. Het voelt... anders. Een goede ervaring uiteraard, maar wel zwaar, voor ons beiden.

Maar er zijn ook leuke dingen.  Gisteren had ik een informatiemiddag in het Olympisch Stadion in Amsterdam: Ik heb me een paar maanden geleden ingeschreven als vrijwilliger voor het Europees kampioenschap Boogschieten!

Van 21 tot 26 mei komen meer dan 400 handboogsporters en begeleiders uit heel Europa naar het Olympisch Stadion in Amsterdam. Behalve Europees kampioen worden, kunnen zij tijdens dit toernooi startplaatsen verdienen voor de komende Olympische Spelen in Londen.
Daarnaast zijn er ook nog startbewijzen te veroveren voor de Wereld Spelen 2013 in Columbia.

Lees alles over het EK 2012 op deze website en kom kijken naar de wedstrijden uit het programma. De toegang is gratis! Wist u dat op vrijdag 25 mei (Olympische kwalificatiedag) en zaterdag 26 mei (finales) hele bijzondere wedstrijden op het programma staan? Kijk hier voor het programma.
http://www.ecarchery2012.nl/

 19, 20 en 26 mei zal ik als vrijwilliger aanwezig zijn, dus toch ook wel iets leuks!

Gezondheid, liefde en boogschieten

Gezondheid, oh zo belangrijk.  De afgelopen weken werd ik geplaagd met last aan mijn been; wondroos.  In eerste instantie dacht ik gewoon een spier verrekt te hebben of zo, zo voelde het, ik heb er dus eigenlijk ook te lang mee rond gelopen. toch naar de huisartsenpost, bleek dus wondroos te zijn, antibioticakuur ervoor gekregen en dat helpt!  Helaas wel te kort, dus nu aan de tweede kuur bezig.

Slecht lopen, onthand zijn door last aan de voet, en vooral ook steeds erg moe zijn, veel in bed gelegen de eerste week, bijna hele dagen, maar dat was ook nodig, de voet moest rust hebben.  Gelukkig die week wel nog mijn lief op bezoek gehad, steun, gezelligheid, en zoals zij het zelf zei: "ze wilde me verzorgen." Ze blijft een ontzettende schat.

Nu ben ik weer aan het werk, officieel 100% al heb ik wel duidelijk gemaakt dat ik af en toe toch nog wat eerder naar huis ga, omdat ik inderdaad nog steeds erg moe word, en ook werk ik wel anders. Vroeger had ik meteen zoiets van "Ik kom wel even",  nu laat ik bij voorkeur mensen komen, of ik combineer het met andere meldingen in een keer lopen. 

Het boogschieten is even wat minder, ik kon amper staan, laat staan stabiel staan.  Maar dat wordt wel weer meer, moet ik ook nog eens over schrijven. Het is toch wel een belangrijk deel van mijn leven (Al is mijn lief belangrijker!)

p.s.:  Ik kon geen betere titel verzinnen, daar ga ik op oefenen.

Meetings and partings

Life is made up of meetings and partings, that is the way of it

Eind december plaatste ik een advertentie en ja hoor, er reageerden zowaar een paar dames, waarvan een me toch wel erg aansprak. Na een paar weken heen en weer e-mailen kwam het er begin januari van: Voor het eerst ontmoeten.  Meteen, bij de eerste knuffel, wisten we het: We kennen elkaar al jaren, maar we hebben elkaar alleen nog nooit ontmoet.  Soulmates!

We zijn nu bijna 4 maanden verder, 4 maanden onafscheidelijk geweest... maar vandaag toch wel afgescheiden. Voor een prachtige, leuke reden maar toch. Voor haar studie moet mijn lief 3 maanden op stage in Engeland, en vandaag hebben haar ouders, broers, zus en ik haar weg gebracht naar het vliegveld. 

Eerst van het weekend nog lekker verwennen, leuke romantische films, een heerlijk zelf gekookt drie gangen maal (onder andere een zalmterrine vooraf), en samen langs de familie op bezoek, helpen met inpakken en zo. Maar ja, de dag brak toch ook aan. Het was zwaar...emotioneel, iets waar ik niet goed in ben... maar ja, we zijn alweer een dag dichter bij de dag dat ze terug komt!  En ja, natuurlijk ga ik er nog een paar keer heen, maar toch.... maanden lang hooguit een dag of 2 a 3 uit elkaar, en nu zo lang... niet leuk!

Toch maar even vasthouden aan een van onze liedjes: