The Loyal Reader Award

Thanks to Alynia I received the great award thought out by Merbear:  the Loyal Reader Award. Thank you darling! The idea of this award is:

This award is given to the faithful and loyal readers who rarely miss a post. True through thick and thin, they are there to lend a supportive word or a cyber hug. The Loyal Reader Award was created to show that you really do treasure each and every individual relationship formed here on Wordpress. Hmmmm, a slight hitch there, my blog is on Blogger, not on Wordpres but I was sent the award... .

The rules are simple, because simple is good.

1. Display the award on your blog. check

2. Thank the person who sent it to you.check

3. Answer a rhetorical question of the authors choosing. 

The question asked was: Isn't the weather lovely? 
There's some dark dark clouds, heavy winds... Yes, it certainly is lovely to watch from inside, nice and cozy... :-) 

4. Send on the award to everyone you consider a loyal reader.

Well, my most loyal reader is Alynia but to give the award right back feels weird... So I am sorry but I think the bucks stops with me here... 

Circle of life

Regelmatig neem ik een andere route vanaf mijn werk. Ik weet, a-typisch voor een autist, maar ik hou daarbij van afwisseling. Een tijdje terug vond ik er een provinciale weg bij, wel wat om maar een mooie route: vanaf Arnhem waar ik normaal de snelweg op ging een stukje door naar het noorden, en dan de weg langs Schaarsbergen door / langs de hoge veluwe.  Mooie beboste omgeving,  mooie heide en algemeen gewoon mooi!  

Daarbij kwam ik ook regelmatig langs een bordje: "Natuurbegraafplaats Heidepol". Ik was er al een tijdje door geintrigeerd, ik wist niet eens wat me erbij voor moest stellen, en toen we laatst een keer over die weg terug naar huis gingen vroeg ik mijn lief: heb je bezwaar om daar even heen te gaan?

We konden er gewoon naartoe, en rustig rondlopen. Een natuurgebied, aan de Veluwe, een stuk bos, een stuk weiland, een stukje heide, en een paar simpele gebouwen. Een boskapel. Geen grafstenen, maar kleine gedenktekens. Niet zichtbaar waar precies mensen begraven liggen, maar men word een met de natuur, de 'circle of life'. 

Het was erg apart om daar rond te lopen, maar vooral erg mooi en ontspannend, we werden er allebei heel rustig van. 

En, wat toch ook wel belangrijk is (al zijn we allebei niet van plan om de komende 300 jaar te overlijden) we hebben het wel een keer over de dood, en begravenissen en zo gehad. Opvallend was wel dat het moeilijker leek om erover te praten toen we daar weg waren en weer in de auto zaten...

Vanmiddag is daar een open dag en gaan we mogelijk nog even terug, om er meer over te leren.