Kriebels

Sinds een jaar.. ruim een jaar.. ben ik weer terug op Scouting.

Ooit, lang lang geleden was ik nogal stilletjes, en verlegen. Dat is nu natuurlijk heeeel erg anders! :-) Na een bezoek aan een psycholoog waar ik achteraf weinig meer van weet als een enge groep kinderen en Star Wars Action figures was de conclusie dat ik inderdaad verlegen was en geadviseerd om me op Scouting te doen. En zo werd klein Josje een klein Welpje. Ik heb erg genoten van mijn tijd bij Scouting, eerst als klein Welpje in het groen, daarna als Verkenner.



Van speltak naar speltak gaan (Een speltak is een leeftijdsgroep) gebeurde met het overvliegen. Bij de Scoutingvereniging waar ik zat gebeurde dit met behulp van een stellage die over de rivier de Linge gemaakt was door middel van hout en touw: het pionieren.

In mijn tijd waren er nog geen Bevers, nu de jongste groep, het begon bij de Welpen. Welpen die overgingen naar de Verkenners (jongens) of Padvindsters (meisjes) konden gewoon een brug over lopen, wel balanceren maar dat ging eigenlijk altijd wel goed.



Maar vervolgens werden voor de volgende leeftijdsgroepen er steeds stukken van de brug tussenuit gehaald.



Waardoor je als Rowan of Sherpa die naar de Pivo's ging opeens een stuk meer uitdaging had.



Met studeren in Maastricht was ik een tijd eens tuk minder aanwezig, en toch bleef ik lid, ik wilde niet loslaten, ik hield van Scouting. Nog een aantal jaren was ik Pivo+, de 'oudjes' maar eigenlijk nooit aanwezig. Op een gegeven moment bij weer een contributieverhoging dus toch besloten dat ik mijn lidmaatschap maar moest opzeggen.

Doorspoelend naar 2013, samen met mijn lief liepen we met de Cuneradag in Rhenen over straat. We hadden het in de jaren daarvoor al vaker gehad over Scouting, erg veel verhalen en herinneringen komen bij Scouting vandaan want inderdaad, ook zij zat vroeger op Scouting. Een andere groep maar toch. En ook zij was op een gegeven moment gestopt. maar ja, het kriebelt toch, we hadden al vaker gezegd dat we eens moesten kijken naar Scouting in Rhenen, misschien als leiding (Wat ik toch wel eng vond) alleen kwam het er nooit van. En daar, op die Cuneradag, stond een groep van Scouting Rhenen met een activiteit.



Wij toch maar de stoute schoenen aan getrokken en zijn er op af gestapt. De wisseling was iets van "Hoi, wij hebben vroeger op Scouting gezeten, wonen nu hier en willen graag leiding geven" "Oh leuk, maar is nu even lastig, kom zaterdag maar even langs op het clubhuis""Ok".
De volgende zaterdag gingen wij dus inderdaad naar dat clubhuis... Stelden ons voor aan een groepje dat daar zat, vertelde ons verhaal en kregen te horen "Leuk, draaien jullie meteen mee?"

Ik geef toe, vanuit mijn autisme gezien een... moeilijk moment.... want dat was niet gepland en en en... maar ja, tegelijk zat er in mij dat Welpje, en dat Verkennertje, en die Rowan, en die Pivo, die allemaal "Jaaaaaaa!" schreeuwden. Dus ja, we bleven. ik liep mee als Welpenleiding, mijn lief als Bever leiding, de allerjongsten.

En nu, ruim een jaar later. Ik heb mijn eerste zomerkamp mee gemaakt wat erg apart was. Krijg te horen dat ik een waardevol lid van het leidingteam ben.. En alles waarvan ik bang was dat ik dat nooit zou kunnen blijkt eigenlijk erg mee te vallen.. En weer net als vroeger: Ik vind het leuk!